Medveđa, zaboravljena opština

Od 1999. godine, posle poznatog Komunovskog sporazuma, u području koje se prostire duž administrativne granice sa južnom srpskom pokrajinom, odnosno Kosovom i Metohijom, zabranjeno je dejstvo protivgradnih raketa.

Pošto je reč o graničnom pojasu u dužini od 56 i širini od 25 kilometara, nebranjena je od nevremena trećina opštine.

– Tako se ne retko događa da nam nevreme uništi svake godine i ono malo poljoprivrede! – ističe Slobodan Drašković, predsednik opštine Medveđa.

Naravno, zbog siromaštva, ali i brojnih drugih razloga, seobe iz Medveđe, posebno planinskog dela opštine, su svakodnevna pojava. Ima mesnih zajednica u kojima se godinama ne čuje dečji plač, nema mladih i nema brakova. Samo se beleže sahrane i kuknjava. Nekoliko seoskih škola je zatvoreno, a slična sudbina čeka još nekoliko „isturenih odeljenja“ osnovnih škola iz Medveđe, Tulara i Sijarinske Banje.

– Svim domaćinstvima sa područja Kopnene zone i javnim preduzećima, uz pomoć donatora i Vlade Srbije, godinama su izmirivane obaveze za utrošenu struju. Reč je o milionskim iznosima, ali sada na adrese ovdašnjih gorštaka stižu opomene TV Srbije zbog neplaćene TV pretplate. Seljaci, a i lokalna samouprava, jedinstveni su u stavu da se taj „harač“ neće ni plaćati, jer se ovde i ne vidi slika beogradske TV – kaže Drašković.

Kao tzv. devastirano područje svi investitori ovde mogu pod povoljnijim uslovima da grade pogone, ali od tog poteza malo je bilo koristi.

Drašković kaže da je trenutno u planu gradnja stanicionara u Sijarinskoj Banji, jedinom banjskom centru Jablaničkog okruga. Sadašnji dom u Sjarinskoj Banji bi, kako se očekuje, trebalo da bude pretvoren u kliniku.

U Medveđi, gde žive Srbi, Albanci, Crnogorci i pripadnici drugih nacionalnih zajednica, ima podosta natpisa „Prodajem kuću“. Neke porodice su primorane da ih prodaju, jer nemaju sredstava za namirivanje elementarnih potreba, ali ima i primera da se prodaje „krov nad glavom“ kako bi se u drugom gradu, pre svega u Leskovcu, Nišu i Beogradu kupili stanovi ili skromne kućice.

Dok se Srbi sele ka Leskovcu, Nišu i Beogradu, Albanci odlaze na Kosovo i Metohiju gde relativno lako dolaze do posla.