Čika Duca – legenda teatra i tvorac pesme “Niška Banja”, bez spomenika i ulice u Nišu

Sa bezbroj odigranih predstava, čak 57 napisanih drama, sa 43 snimljene ploče starogradske muzike, kao prva osoba koja je snimila ploču na srpskom jeziku, kao tekstopisac i kompozitor pesme Niška Banja, koja neobičnim taktom ispunjava, ne samo kafanske zidove, već i holivudske filmove, jedan od najsvestranijih ljudi bogate niške čaršije Dušan Cvetković čika Duca ušao je u legendu. Ipak, spomenika sa njegovim likom nema na niškim trgovima, a njegovo ime poneo je tek jedan slepi sokak u Čokotu kraj Niša.

Rođen u prizemnom kućerku u centru Niša 1892. godine, u siromašnoj kujundžijskoj porodici, od malih nogu Cveković je pokazivao izvesne afinitete prema glumi i umetnosti uopšte.

Njegova praunuka Maja Cvetković kaže da je njegov talenat za glumu prvi primetio književnik Stevan Sremac u kafani, stecištu boema, pisaca i glumaca, koju je držao Ducin otac, a koju je kupio zahvaljujući premiji na lutriji.

Služio je u kafani kod svog oca, gde je upoznao Sremca. Tu je počeo pomalo da glumi, sa nekih 9-10 godina i Sremac je primetio izvesni talenat kod njega. Međutim, otac nije baš imao razumevanja za Ducin afinitet prema tome, pa ga je poslao na obućarski zanat – kaže Cvetković Marinković.

Pored obućarskog zanata, dodaje, završio je i fotografski. I to nesporazumom.

Duca je želeo da bude slikar, pa je na nagovor svog gimnazijskog profesora hteo da upiše takvu školu u Italiji. Međutim, kako se u to vreme slikarem nazivao fotograf, a živopiscem slikar, otac mu je obezbedio izučavanje “pogrešnog” zanata.

Neobuzdani poriv za umetnošću počeo je da “utoljava” od 1908. kada je pristupio Kulturno-umetničkom društvu “Abrašević”, gde im je njegov topli tenor bio dobrošao. Učešće u Balkanskom ratu mu je donelo rane, ali i poznantstvo sa čuvenim režiserom i glumcem tog doba Kostom Delinijem, zahvaljujući kojem je 1912. prvi put izveo prvu pravu ulogu.

Nedugo nakon toga, 1914. rat je ponovo zakucao na vrata i Duca je, kao i mnogi prevalio dugačak i bolan put preko albanskih krševa. Izranjavan, poslat je na lečenje u Bizertu u Africi. Tamo je Duca glumio za srpske vojnike i to, kako kaže njegova praunuka, mahom ženske uloge.

U Bizerti je uglavnom ulazio u likove žena. Glumio je, recimo, Koštanu. Zabavljao je srpske ranjenike – kaže ona.

Po povratku u Niš, dodaje Cvetković Marinković, stupio je u Povlaćeno putujuće pozorište “Trifković” sa sedištem u Nišu. Bio je deo ansambla splićanskog kazališta, Narodnog pozorišta u Skoplju, u Bitolju, Leskovcu… Od 1931. godine je bio stalno angažovan u Pozorištu Moravske banovine, koje je kasnije “preraslo” u niško Narodno pozorište. Od 1937. je postao i njegov upravnik.

Uglavnom je, navodi njegova praunuka Cvetković Marinković, igrao uloge koje su oslikavale karakter osoba sa juga Srbije. Dodaje i da je više od svih glumaca odigrao ulogu Ivka iz Sremčevog dela Ivkova slava.

Mnogo je i pisao.

Napisao je čak 57 komada za pozorište. Međutim, u arhivama Narodnog pozorišta nema nijednog njegovog dela. Ništa nije sačuvano – navodi Cvetković Marinković.

Penzionisan je 1952. godine, ali je i nakon toga, kaže njegova praunuka, nastavio povremeno da staje na scenu.

Pored glume, dodaje, čika Duca je bio veoma cenjen operski pevač.

---

U Parizu snimio prvu ploču na srpskom jeziku

Za Ducu je, navodi njegova praunuka Cvetković Marinković, bila tek usputna stvar. Hobi. Ipak i na tom polju je bio više nego plodan. Naime, objašnjava ona, Dušan Cvetković je bio prvi koji je snimio poloču na srpskom jeziku. Ploču je snimio 1923. godine, u Parizu, jer u tadašnjoj Kraljevini SHS tehnika snimanja je još bila nepoznata.

Prvu ploču je snimio u Parizu. Kasnije je snimao i u Berlinu. Ukupno je snimio 43 ploče narodne i starogradske muzike – navodi Ducina praunuka.

Prva ploča čuva se u muzeju u Beogradu.

---

Komponovao „Nišku Banju“, pa je zamrzeo

Gotovo da nema ko ne zna stihove „Niška Banja, topla voda/ Za Nišlije živa zgoda“. Ova pesma svira se po kafanama, korišćena je i za domaće, ali i za holivudske filmove, a horovi iz Amerike, Španije, Meksika, pa čak i Novog Zelenda imaju je na stalnom repertoaru.

Malo ko zna, da je upravo čika Duca njen tekstopisac, baš kao i kompozitor muzike koja prati tekst. Kako objašnjava njegova praunuka, ta pesma nastala je kao deo nekog banjskog programa 1921. godine.

Međutim, tekst ostalih strofa je drugačijih od onih koje slušaoci poznaju, a sam čika Duca je pisao da mu ljudi ne veruju da je on stvorio tu pesmu.

Od ovog raporta je nastala pesma Niška Banja topla voda, za koju sam dao i melodiju, ali mi to ne priznaju i nemam tantijeme – zapisao je Dušan Cvetković.

Njegova praunuka dodaje i da se Duci nije dopala izmenjena verzija, jer je „vulgarizovana“.

---

U pesmi “ubio” jednog nišlijskog kalfu da bi mu se osvetio zbog batina i žene

Još jedan starogradski biser iz Niša je i možda jedina vesela pesma o smrti jednog čoveka – Udavija se. Autor ove pesme je čika Duca, a njegova praunuka kaže da je pesma vesela jer se radi o osveti. Naime, Duca je bio zaljubljen u ženu kalfe Alekse Staniku, a kad je to ovaj saznao, pretukao ga je.

Duca se osvetio pesmom.

Pa Duca je navodno bio zaljubljen u tu Staniku, koja je bila udata za Aleksu. I sad, valjda je i bilo nešto među njima, a onda je to Aleksa saznao, pa je prebio Ducu. Duca je uzeo, pa je iz osvete napisao pesmu udavljenom nišlijskom kalfi Aleksi – navodi Cvetković Marinković.

---

Niš mu se nije odužio

Narodno pozorište je u njegovu čast dvaput obeležavalo jubileje njegovog rada, a u predstavi U čije ime o sudbini glumaca niškog Pozorišta neposredno po oslobođenju u Drugom svetskom ratu, po tekstu Aleksandra Mihailovića jedan od centralnih likova je čika Duca.

Međutim, iako je u Nišu rođen i u njemu živeo do kraja života 1978. godine, ovom gradu kao da Duca nije značio – tek jedna slepa uličica u Čokotu nosi njegovo ime, a njegovog spomenika, pa čak ni biste nema nigde. Malo ko zna koliki je bio njegov značaj.

Njegova praunuka čuva Albansku spomenicu, fotografije, pozorišne plakate sa početka 20. veka, leksikone koje je Duca pedantno vodio, baš kao i dnevnike o privatnom i one o pozorišnom životu. Međutim, te veoma vredne eksponate iz istorije niškog i uopšte jugoslovenskog teatra ona ne namerava da izlaže nigde, jer kako kaže, „nema onih koji bi to znali da cene„.